Ουρανός.

 

Πόσο μου λείπει ο ήλιος που χάθηκε...

Το Κίτρινο Δέντρο.

Αυτό το δέντρο σηματοδοτεί για μένα κάθε χρόνο την έλευση του φθινοπώρου.Το βλέπω καθημερινά το πρωΐ που πηγαίνω στην δουλειά μου, θέλω πολύ να το φωτογραφίσω κάθε φορά, μα βιάζομαι και στην συνέχεια το ξεχνάω, ως την άλλη μέρα το πρωΐ, που ξαναδίνω την ίδια υπόσχεση. Στην συνέχεια, έρχονται οι δυνατές βροχές, τα φύλλα πέφτουν στην άσφαλτο και εγώ, κάθε χρόνο, μένω με την όρεξη...Αυτά μέχρι σήμερα. Γιατί σήμερα, επιτέλους κυρίες και κύριοι, το αγαπημένο μου "κίτρινο δέντρο" που όλη την χρονιά μένει στην αφάνεια, πήρε την θέση του στο  άλμπουν των ένδοξων φωτογραφιών του μπλόγκ ,  "αν γινόμουν φωτογράφος"!

:)))

(εδώ γελάμε ,ναι;)

Το φεγγάρι…έρχεται να αγκαλιάσει την ματιά σου με μωβ και κιτρινόχρυσες αποχρώσεις…φλερτάρει την λίμνη, το βουνό, ίσως και την καρδιά σου…Και έτσι όπως αιφνίδια σε καλωσορίζει ,έτσι ψύχραιμα και σε αποχαιρετά… Θα το ξαναδείς άλλωστε, τον άλλο μήνα πάλι…

πεταλουδίτσα!