Στην φωτογραφία,ο ερειπωμένος βυζαντινός ναός της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος. Πρόκειται για τρίκογχο, μονόχωρο δρομικό ναό με τρούλο, και βρίσκεται στη κορυφή μικρού λόφου κοντά στο χωριό Μεταμόρφωση στη βόρεια παραλίμνια ζώνη της Καστοριάς. Μεταγενέστερα γύρω από τον ναό εντοπίστηκαν ίχνη θεμελίων από κελιά και άλλες κατασκευές, που οδηγούν στο συμπέρασμα ότι στη θέση αυτή λειτουργούσε μοναστήρι χωρίς όμως να έχει ταυτοποιηθεί επιστημονικά μέχρι σήμερα. Προσπάθεια αναπαράστασης του μνημείου επιχειρήθηκε από τον καθηγητή Νικόλαο Μουτσόπουλο.[3] Τα υλικά και ο τρόπος κατασκευής τού μνημείου, η παντελής έλλειψη κεραμοπλαστικού διακόσμου και η αμιγώς λιθοδομημένη τοιχοποιΐα του, τοποθετούν χρονολογικά, το ναΐδριο στο Β΄μισό του 8ου ή στο πρώτο μισό του 9ου αιώνα.[4] Η εκκλησία έχει ανακηρυχθεί από το 1961 ιστορικό διατηρητέο μνημείο.[5]
πηγή: βικιπέδια
Τι όμορφο!!!!!!!!! Και πόσο βοηθάει η "βικι" στα υπόλοιπα ;) Υπέροχη δουλειά Ντίνα !!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ Γιώργο μου :)
ΔιαγραφήΚαλό!
ΑπάντησηΔιαγραφήΗφαιστιωνάκο μου να πάς,είναι τόσο όμορφα εκεί...φιλί :)
Διαγραφή...και πάνω από τη μεγάλη πύλη, στο παραθυράκι ( εκεί που μπορεί να έπεσαν οι πέτρες ή να ήταν κάτι ως φεγγίτης από την κατασκευή της ωραίας πύλης της Εκκλησίας) να και το Λολόφτερο, το ξωτικό που έχει δει όλες τις εποχές και οι ιστορίες του μοιάζουν σαν βγαλμένες από την παραμυθούπολη, μα είναι αληθινές! Για τους πιο δύσπιστους παρακαλώ δείτε με! Τα φτεράκια μου είναι ένα μικρό "ν", πάνω δεξιά, αν δείτε, καλέ δείτε καλύτερα!! Ωραίαααα!!! Και το σώμα μου είναι λίγο ζουμπουρλούδικο γιατί τρώω μωρέ παιδιά, τρελαίνομαι για τα γιουβαρελάκια και τα παγωτά! Η ράχη μου φαίνεται σαν του σκαντζόχοιρου, μα δεν φταίω εγώ, έπεσαν παραπάνω πέτρες για να χωρέσω και τα ποδαράκια μου μοιάζουν σαν φαντασματάκι γιατί τα έχω μαζέψει.. δείτε και τα χεράκια μου, τα έχω σε μικρή μπουνιά, ενωμένα γιατί σκέφτομαι να σας πω μία πολύ σοβαρή ιστορία, μμμ... μία ιστορία αγάπης!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑ΄ μέρος
Μία φορά κι έναν καιρό ήταν ένα μοναστήρι σε μία όμορφη τοποθεσία της Καστοριάς. Ήταν ανδρικό μοναστήρι στο οποίο είχαν μείνει δύο μόνο μοναχοί. Ήταν μεγάλοι σε ηλικία και ζούσαν απλή και φωτεινή ζωή. Το μοναστήρι το είχαν χτίσει πέτρα πέτρα με τα χέρια τους μία μικρή ομάδα μοναχών και όσοι ταξιδιώτες περνούσαν είχαν να το λένε για την γαλήνη που ένιωθαν σαν πάταγαν σε αυτό το ευλογημένο μέρος.
Μία μέρα πέρασε από το μοναστήρι ένα ζευγάρι. Χτύπησαν τη μεγάλη ξύλινη πόρτα και ο ένας μοναχός τους άνοιξε. "Καλώς ήρθατε παιδιά μου! Ελάτε να πιείτε λίγο νερό" Οι νέοι πέρασαν και ήπιαν νερό που τους έβαλαν από ένα μεγάλο πήλινο δοχείο. Παρόλο που ήταν καλοκαίρι το νερό ήταν πολύ δροσερό. Ήρθε και ο άλλος μοναχός και τους έδωσε ψωμί με μέλι και ένα μπολ φρέσκα σύκα για να φάνε. "πως μπορείτε αυτή τη ζωή; "Ρώτησε ο νέος άνδρας τους μοναχούς. Χαμογέλασαν τρυφερά και οι δύο μα δεν απάντησαν. Σαν άρχισε να σουρουπώνει το ζευγάρι έφυγε και οι δύο μοναχοί επέστρεψαν στα πνευματικά τους καθήκοντα.
Β΄ μέρος
ΑπάντησηΔιαγραφήΠέρασε λίγος καιρός και ο ένας μοναχός πήγε στον ουράνιο Πατέρα. Το φορτίο ήταν μεγάλο για τον γέροντα μοναχό που έμεινε πίσω. Πήγαινε μόνος του για να φέρει νερό από το μακρινό πηγάδι και έκανε μόνος του όλες τις εργασίες για τη συντήρηση του μοναστηριού.
Μία μέρα πέρασε από το μοναστήρι ο νέος, χωρίς τη συντροφιά της κοπέλας του. Ο γέροντας μοναχός τον φίλεψε νερό φρούτα και αμύγδαλα.
"Μαλώσαμε γέροντα. Χωρίσαμε. Θέλω να μείνω μαζί σας. Νιώθω όμορφα εδώ" Ο Γέροντας χαμογέλασε τρυφερά και δε μίλησε μα έδωσε στον νέο να καταλάβει ότι ήταν ευπρόσδεκτος.
Οι μέρες περνούσαν και ο νέος ήταν ένας πολύτιμος βοηθός για τον υπερήλικα γέροντα, ήταν δυνατός, πρόθυμος στις εργασίες και έκανε υπακοή στη πείρα του γέροντα του. Ένα μεσημέρι ο γέροντας του είπε: " θα πας να φέρεις εδώ το κορίτσι σου, και θα σας παντρέψω! " Ο νέος άστραψε και βρόντηξε. '' Αδύνατον! Αδύνατον γέροντα! Χωρίσαμε σου λέω! Και τι να της πω; έλα να παντρευτούμε; Μα μαλώσαμε σου λέω, είμαστε εχθροί, δε μιλάμε...δεν...'' Ο γέροντας χαμογέλασε τρυφερά και δε μίλησε. Ο νέος το επόμενο πρωί πήγε να ασχοληθεί με τις εργασίες του μα είδε προς μεγάλη του έκπληξη ότι ήταν όλα φτιαγμένα. Κατάλαβε τότε ότι έπρεπε να φύγει και να κάνει υπακοή σε αυτό που του είπε ο γέροντας του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓ΄μέρος
Σε σύντομο χρονικό διάστημα το ζευγάρι ήρθε στον γέροντα.
"πως ένιωθες όταν δεν τον έβλεπες;"
Ρώτησε ο γέροντας την κοπέλα
"άδεια..." απάντησε η κοπέλα
"κι εσύ πως ένιωθες;" Ρώτησε ο γέροντας τον νέο
"κενός..." απάντησε ο νέος και ο γέροντας χαμογέλασε τρυφερά και αυτή τη φορά μίλησε:
"ακούστε παιδιά μου, όταν νιώθουμε ότι κάτι λείπει από μέσα μας είναι γιατί διώξαμε την αγάπη, κάποτε με ρώτησες νέε μου πως αντέχουμε αυτή τη ζωή, τη ζωή του μοναχού. Μα εμείς νιώθουμε πληρότητα, γιατί είμαστε κοντά σε αυτό που αγαπάμε, τίποτα δε μας λείπει γιατί έχουμε εσωτερική αγάπη. Για μένα συμφέρον μου θα ήταν να μείνεις εδώ να στηρίξεις το μοναστήρι να με φροντίσεις σαν γίνω πιο ανήμπορος, μα αυτά όλα δεν έχουν σχέση με την αγάπη. Δε τα θέλει αυτά ο Θεός. Όσο ήσουν εδώ νέε μου σε μελέτησα και είδα ότι μόνο το σώμα σου βρισκόταν στο μοναστήρι. Η Ψυχή σου πετάριζε μακριά και δε θα γινόταν ποτέ ευτυχισμένη αφού είχε θυμό μέσα της. Της έλλειπε η αγάπη! Και η αγάπη κατοικεί στην ταπείνωση παιδιά μου! " Ο νέος συγκινήθηκε και φίλησε τα χέρια του γέροντα του. Το ίδιο και η κοπέλα. Παντρεύτηκαν την ίδια μέρα με απλότητα και αλήθεια στο όμορφο μοναστήρι.
Ο γέροντας έφυγε για τον Ουράνιο Πατέρα, καθώς μύριζε καθισμένος στην αυλή του μοναστηριού έναν ανθό πορτοκαλιάς. Το σώμα του το βρήκε την ίδια μέρα ένας ταξιδιώτης, έμπορος μεταξωτών υφασμάτων που πήγε στο μοναστήρι για να ξαποστάσει.
Σήμερα, αν τύχει και περάσετε από το ερειπωμένο πλέον μοναστήρι, όποια επιθυμία έχετε να είστε σίγουροι ότι θα εισακουστεί αρκεί μέσα της να κατοικεί η αγάπη!
Ποδονίφτης
12.6.14
Χείμαρρος,όπως πάντα και με την φαντασία στα κόκκινα υπέροχε ποδονίφτη μου! Σε φιλώ πολύ :)
Διαγραφή