Σεπτέμβρης...

Εκείνο που κάθε Σεπτέμβρη ξαναβρίσκω
και με ξαφνιάζει στην πόλη μετά το καλοκαίρι,
είναι οι προστακτικές στις πινακίδες.
“Εισάγεται νόμισμα”, “Προσοχή στο κενό”
“Μην ενοχλείτε”, “στρίψτε αριστερά”

Οι προστακτικές που μου απευθύνονται ανώνυμα,
σαν εντολές ,ανύπαρκτων αγίων σπάζοντας την σιωπή,
που ποτίζει τους τοίχους μαζί με την ψιλή βροχή.

Εκείνο που κάθε Σεπτέμβρη χάνω, είναι τ’ απογεύματα,
που βιάζονται να φύγουν γρήγορα πριν νυχτώσει,
και τα πρωινά έρχονται πίσω μου αργά με βήμα γέρου
λες και κρυβόταν στο σκοτάδι για να γκρινιάζουν πισώπλατα
με έναν σωρό έννοιες και ασήμαντα πράγματα.

Εκείνο που κάθε Σεπτέμβρη νοιώθω μέσα μου
είναι ένα τσίμπημα που σαν βελόνα
βρίσκει το δρόμο να ραφτεί σε κάθε μου σκέψη
μια αγωνία που υπάρχει στα μάτια των ανθρώπων
εκείνη την αναμονή μιας χιονοστιβάδας
από το κρύο και την μοναξιά που φέρνει ο χειμώνας.

(Θοδωρής Βουτσάς)