Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου 2012

Σεπτέμβρης...


Εκείνο που κάθε Σεπτέμβρη ξαναβρίσκω
και με ξαφνιάζει στην πόλη μετά το καλοκαίρι,
είναι οι προστακτικές στις πινακίδες.
“Εισάγεται νόμισμα”, “Προσοχή στο κενό”
“Μην ενοχλείτε”, “στρίψτε αριστερά”
Οι προστακτικές που μου απευθύνονται ανώνυμα,
σαν εντολές ,ανύπαρκτων αγίων σπάζοντας την σιωπή,
που ποτίζει τους τοίχους μαζί με την ψιλή βροχή.

Εκείνο που κάθε Σεπτέμβρη χάνω, είναι τ’ απογεύματα,
που βιάζονται να φύγουν γρήγορα πριν νυχτώσει,
και τα πρωινά έρχονται πίσω μου αργά με βήμα γέρου
λες και κρυβόταν στο σκοτάδι για να γκρινιάζουν πισώπλατα
με έναν σωρό έννοιες και ασήμαντα πράγματα.

Εκείνο που κάθε Σεπτέμβρη νοιώθω μέσα μου
είναι ένα τσίμπημα που σαν βελόνα
βρίσκει το δρόμο να ραφτεί σε κάθε μου σκέψη
μια αγωνία που υπάρχει στα μάτια των ανθρώπων
εκείνη την αναμονή μιας χιονοστιβάδας
από το κρύο και την μοναξιά που φέρνει ο χειμώνας.
(Θοδωρής Βουτσάς)

10 σχόλια:

  1. Έξοχα όλα!!!!!!!!!!
    Καταπληκτική η λήψη, υπέροχο το ποίημα του Σεπτέμβρη!!!
    Φιλιά
    Καλό βράδυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μπορεί ο Σεπτέμβρης να είναι όλα αυτά που περιγράφει το υπέροχο ποίημα!!!!!!!!!!!!!!!!!
    Είναι όμως και αυτό το τριαντάφυλλο,που δροσίζει και κάνει να λάμπουν τα απαλά πέταλα του!!!!!!!!!!!
    Υπέροχα και τα δύο!!!!!!Νίκη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. όμορφα...όμορφο και το ποίημα και η φωτογραφία...
    ναι,ο Σεπτέμβρης κάπως έτσι μοιάζει,έχεις δίκιο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το ποίημα,ήρθε και "έκατσε" περίφημα πάνω στον Σεπτέμβρη!Χαίρομαι που σας άρεσε:)

      Διαγραφή
  4. «Εκείνο που κάθε Σεπτέμβρη χάνω, είναι τ’ απογεύματα, που βιάζονται να φύγουν γρήγορα πριν νυχτώσει…»

    Πολύ σωστός ο στίχος… με βρίσκει σύμφωνο, κάπως έτσι νιώθω κι εγώ…

    Καλά η φωτογραφία θαύμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έ;Δεν είναι τρομερός αυτός ο στίχος; Όλη η αγωνία και η μελαγχολία του φθινοπώρου σε δυό τρεις λέξεις...

      Καλησπέρα Μηθυμναίε μου!

      Διαγραφή

Όσο απαλά πέφτουν τα ροδοπέταλα...

Μετέωρα